Halloweenowe zoo

korzystając z pięknej pogody, której akurat nie było, poszliśmy dziś do ZOO.
najpierw był miś. miś sam w sobie w ogóle nie jest śmieszny. tzn. może i jest, ale nie w tym zoo. miś na betonie siedzi i woła o pomstę do nieba :-((
śmieszna była jedynie sroka, która mu się naprzykrzała:
zaraz za misiem był samolot (było ich znacznie, znacznie więcej i obawiam się, że to właśnie je Kubuś najlepiej zapamięta z zoo...)
potem były nierzeczywiste flamingi prosto z Krainy Czarów...
potem polowanie na pawia
potem polowanie na Kubusia
potem przepiękny żurawi taniec specjalnie dla Kuby!
potem słonie:
i pantery
Kubuś nic a nic się nie bał, nawet stojąc z nimi oko w oko!
i makak w śmiesznej pozycji:
i przerwa na zabawę
i baaardzo groźny osioł, odgrodzony od zwiedzających fosą:
który zaatakował Taty buty, które to z kolei Kuba próbował ratować z narażeniem rękawiczki:
i tresowane foki, na znak przytykające nos do czegoś tam
i pawie, które domagały się lodów
i lwy oczywiście, i tygrysy, i zebry, i nosorożec, i goryle (one naprawdę tak uderzają pięściami w klatę, jak na kreskówkach!!) i przepięęęęękne szympansy, a na wszystko ze stoicką miną patrzył ten oto przystojniak:

Jeden człowiek w szafie

Przedszkole

historia poniższych zdjęć jest następująca:
jechałam właśnie z Kubusiem do przedszkola i minęłam już ostatni zakręt, kiedy to... Kubuś zasnął (minięcie ostatniego zakrętu jest równoznaczne z podjechaniem pod furtkę przedszkola). pomyślałam, że należy mu się sen, więc nie będę kombinować, niech się chłopak zdrzemnie, a ja w tym czasie zwiedzę okolicę. i pojechałam przed się:
po 50 minutach uznałam, że dosyć, czas się budzić, więc wracamy do przedszkola.
kolejne 40 minut spędziłam pod furtką przedszkola. za kierownicą, oczywiście.
wygnała mnie stamtąd fizjologia. we własnym garażu Kuba potrzebował 3 minut, żeby się obudzić...
do przedszkola już nie dotarł.

Goło, ale...

historia poniższych zdjęć jest następująca:
już-już mieliśmy wychodzić na spacer, byliśmy w trakcie ubierania się, kiedy to mój nos wyczuł jakiś podejrzany zapach.. a zatem szybka przebiórka! czapy już szkoda było zdejmować, a spodnie - no, trzeba było. Kuba oczywiście przewijania nie lubi i w trakcie...
no, zobaczcie sami:

Z wizytą

podjęliśmy dziś trud wyprawy za Wisłę, żeby spotkać się z dawno nie widzianymi Guciem i Helenką. pomimo przygód z odrzutowym samochodem, którego napęd co i raz odmawiał posłuszeństwa, wyprawa była ze wszech miar opłacalna!
Hela - taka odmieniona! dziewczynka piękna! i już taka sprawna! trudno mi było uwierzyć.
Gucio - dla odmiany chłopak pełną gębą! no i te jego gadki: słownictwo, zdania, pomysły... (założył księżniczce hełm, co sprawiło, że wyglądała naprawdę cudnie!)
Kasia - oooo, tu już słów brak! i piękna, i słownictwo niczego sobie, a do tego serwuje takie żarcie...! nie wiem, czy jeszcze kiedyś mnie zaprosi, ale te bułki... te bułki! grzechu warte po prostu! a co powiecie na własne suszone pomidory??? mi trochę szczęka opadła... ale na krótko. szybko potem zabrała się do przeżuwania...

a, zapomniałam o Kubusiu!
Kubuś obsypał Helę kwiatami. dosłownie. i to nie myślcie sobie, że jakimiś doniczkowymi czy coś. udał się własnonożnie na klomb, zerwał co tylko kwitło i radośnie sypał. a Hela też zachowała się adekwatnie i zjadła tylko jeden!

no Babcia - obdarowała nas domowymi przetworami...

no i jak tu nie napisać, że opłacało się??

zdjęć z premedytacją nie robiłam, ale Kasia owszem i jak tylko pojawią się w przestrzeni wirtualnej, dam znać.

ps. są. tu: wizyta

Szef kuchni poleca

robotny jest, owszem. ale komunikatywny nie bardzo. nie dowiedziałam się w końcu, co poleca...

Kocia wizyta

kot zaskakuje mnie swoją natarczywością i nadal przychodzi.
doszło do tego, że teraz kot jest bardziej zainteresowany Kubusiem niż Kubuś kotem, więc ten ostatni zostaje osamotniony na tarasie, a Kubuś zwyczajnie odchodzi do swoich zajęć

Znowu na wsi

zdjęcia mało reprezentatywne, ale przynajmniej jakieś są.

tu - porwany przez Prababcię:
buszowanie po szafkach Prababci:radość ze znalezienia chleba
i z tymże chlebem w paszczy:
na inne zdjęcia klimatu podczas tego krótkiego pobytu nie było.

Elvis wiecznie żywy...

czyż nie??

Świadomość ciała: 2

Kubuś bardzo ładnie pokazuje, gdzie ma oczy, nos, uszy, włosy, brzuszek, rączki itp.
postanowiłam sprawdzić, na ile to jest wiedza deklaratywna, a na ile taka głęboka, zakotwiczona w jego ciele.
Kubuś pozyskał naklejkę, którą miał zdjąć. bez lustra nijak mu to nie wychodziło, z lustrem poszło nieco lepiej. tak czy owak zabawy było co niemiara!
świadomość własnego ciała oceniałam u Kubusia na 2.
nauka dla mnie: pamiętać w przyszłości, jakie urocze mogą być dwóje...

i taki to ten Kubuś w wieku 15 miesięcy!

Jeszcze o samodzielności

nie poddaję się i ciągle próbuję nauczyć Kubusia dobrych manier przy stole.
zobaczcie, co z tego wynikło...
barbarzyńca po prostu! ale za to jaki czuły...
a tak na serio, to dziś jadł na obiad kotlety. widelcem. sam! no, prawie sam - musiałam pomagać mu nadziewać na widelec poszczególne kawałki. ale potem pięknie trafiał sam do paszczy! patrzyłam zauroczona i zdjęć nie zrobiłam, więc musicie uwierzyć mi na słowo.

Która najważniejsza?

no, nie mogę się oprzeć!
wyjątkowo widzę właśnie przed sobą telewizor. a w nim wiadomości. a w nich audiotele (nazywane sondażem) - która z obecnych afer wydaje się telewidzom najważniejsza? zwyciężyła stoczniowa...
tak uroczo zadane pytanie zasługuje na uroczy komentarz - mój ulubiony rysunek Marka Raczkowskiego:

Na wsi

podczas pobytu na wsi miałam ze sobą aparat, ale jakoś tak wyszło, że zrobiłam sobie od niego wakacje. trochę szkoda, bo byłoby kilka pięknych ujęć.
sporo takich, powiedziałabym - interpersonalnych i trochę sytuacyjnych. dla mieszczuchów najciekawsze mogłyby być te, jak Kubuś z Dziadkiem wypuszcza rano kury i koguty oraz konia ze stajni. nadrobimy to jeszcze. może wiosną? :-)
a na razie tylko turlanki na wielkim brzuchu Dziadka:
i ulubione magnesy:

Samodzielność

pamiętacie może wizytę Oli? Ola pięknie jadła zupę łyżeczką, więc uznałam, że czas dawać Kubusiowi łyżeczkę do posiłków, żeby też się tak ładnie nauczył. i co?
nie, to nie było chwilowe. Kubuś jadł lewą ręką, a łyżeczkę, trzymaną w prawej, wkładał do ucha... może jednak za późno zaczęłam go przyzwyczajać do łyżeczki??
mam nadzieję, że z czasem stanie się tak samodzielny jak Julia: