wtorek, 30 października 2012

Bo warto

trzeba żyć najlepiej, jak się potrafi, prawda?

warto żyć intensywnie, prawda? nie intensywnością biegu, rzecz jasna, lecz intensywnością doznań.

i taki właśnie był dzisiejszy dzień.
po przedpołudniowych wizytacjach lekarskich, z rozpędem wpadliśmy w intensywność popołudnia.
matka do lekarza, osłuchać się (bo trzeba dbać o zdrowie, prawda? wszak nie żyje się tylko dla siebie).
Franek bez spania, bo szkoda dnia (to pierwszy raz!).
i... do boju!

z Kubą nowe literki, które zainspirowały nas do napisania Pierwszego Listu:
treść absolutnie autorska!!
list zaopatrzony w znaczek i pieczęć został wysłany drogą na skróty i przeczytany tego samego wieczora :-)
po liście - dzięki czasowi zaoszczędzonemu przez niepójście na pocztę - powstał pierwszy lampion:
WSZYSTKIE dinozaury miały dziś urodziny, więc dostały w prezencie jeepa:
a potem już tylko zabawy dowolne, z naciskiem na podróże wannolotem:
i tylko im weselej, im głośniej, tym bardziej chciało się płakać...



takie moje osobiste podziękowanie

sobota, 27 października 2012

Pierwszy bałwan tej jesieni

wpis ten dedykuję Holenderskim Dziewczynom
ta piguła poleciała do Was tak szybko, że nie zdołałam jej uchwycić w kadrze :-)

i taki dopisek: to nie był koniec opadów. od tej pory pada bez przerwy przez 4 godziny!

Sobota była piękna

ta poprzednia, tydzień temu. pamiętacie ją jeszcze?
wybrałam się z chłopakami do parku:
 
 wyprawa była BARDZO fajna, a ku mojemu zdumieniu skończyła się tak:
tak, tam daleko daleko, zagadywane (ratowane) przez dwie sympatyczne starsze panie, stoi moje młodsze dziecko. stoi i ryczy wniebogłosy. matka jego stoi tu albo i jeszcze dalej, zamiast się bardziej zainteresować.
z czasem okazało się, że zainteresować się powinna, bo to nie była histeria (te się Frankowi po prostu nie zdarzają), tylko początek przerwy w Największym Szczęściu (patrz poprzedni wpis). już tego wieczoru straciłam kontakt z dwoma chłodnymi czołami na rzecz jednego rozpalonego. co to było, tego do dziś nie wiem, wiem tylko, że chłopak na 3 doby stracił humor, umiejętność chodzenia na własnych nóżkach i apetyt. no i zwykłą temperaturę ciała.
już jest dobrze.

wtorek, 16 października 2012

Największe szczęście

nie wiem, jakie są Wasze rankingi, ale ja najbardziej szczęśliwa czuję się, kiedy w nocy dotykam twarzy któregoś z chłopców i ona jest chłodna, a ich oddech jest równy. nie ma w tym żadnej egzaltacji - wtedy po prostu doskonale czuję, czego mi do szczęścia potrzeba. zdrowia. i na (całe) szczęście je mam(y).

czego i Wam z całego serca życzę.

poniedziałek, 15 października 2012

Wybiegając w przyszłość

nie jestem taką najmłodszą mamą. nie czuję się jakoś staro, ale metryka mówi swoje.
i cieszę się z tego każdego dnia.
dzięki temu nie wychowuję dzieci zgodnie z, nie na przekór, tylko tak jak chcę. swoje już wiem, miałam czas pewne rzeczy przemyśleć, miałam czas różnych rzeczy się nauczyć i teraz robię swoje. bardzo to przyjemne.
i tylko raz na jakiś czas uświadamiam sobie wpływ filmów familijnych - np. okrywanie dziecka w nocy kołderką - toż to zawsze będzie kalka. słodki maluszek śpi, a mamusia go troskliwie przykrywa. powinnam jeszcze wyłączyć lampkę, ale u niego już zawsze wtedy wyłączona.
z filmów czy innych jakichś źródeł bierze mi się też pytanie, które raz na jakiś czas (rzadko) zadaję Kubie: kim chciałbyś być, kiedy dorośniesz? Kuba wtedy spogląda na mnie lekko przestraszony i odpowiada: nie wiem! aż tu nagle, podczas podróży do Dziadków, która przejdzie do historii również z tego powodu, że Kuba przez 1/3 drogi śpiewał na głos piosenki (no dobrze, piosenkę), co było absolutną nowością, rzucił też: już wiem, kim będę, jak dorosnę! zamarłam w oczekiwaniu. odkrywcą!
wow! wydaje mi się, że to był strzał z grubej rury.

a tymczasem na wsi
 został... nie, nie motorniczym!
przyjrzyjcie się uważnie:
tak, został kaskaderem! czterolatek wozi na motorze swojego Dziadka! (tylko nie przesyłajcie, proszę, linka do bloga opiece społecznej).
Franio przyglądał się temu z bezpiecznej pozycji:
 ale Dziadek i jego postanowił zaprzyjaźnić ze zregenerowanym sprzętem:
skuteczność 100%. od tej pory Franek przerzucił się w całości na tu tuu i już nie wielbi motorów. uff!
potem Kuba spróbował swoich sił w ogrodnictwie:
 by na koniec wrócić do sportu:
 tu już Franio naśladował Brata bez lęków:
o pierwszych odkryciach z przyjemnością Was poinformuję!

Na grzyby

poszliśmy kiedyś na grzyby.
polowanie było udane:
 na szczęście prowiant wzięliśmy z domu

wtorek, 9 października 2012

Nocą

jest godzina 22:53, Franio właśnie usnął, a ja mam potrzebę napisania postscriptum do poprzedniego wpisu. i w takiej właśnie kolejności należy te wpisy czytać.

położyłam dziś Frania o 22:30, bo jakoś nie miałam ochoty, żeby mnie dręczył swoimi nocnymi poczynaniami. w skład dzisiejszego misterium wchodziło:
- klęczenie na mamie;
- leżenie na mamy ramieniu (!) z przyjmowaniem takiej pozycji, żeby żadną częścią ciała nie dotykać materaca;
- oplatanie się wokół mamy szyi;
- oscylowanie wokół mamy stóp;
- wykrzykiwanie "mama! mama!";
- głośne wciąganie powietrza nosem - coś jakby wąchanie kwiatków, tyle że kompulsywne...
w końcu padł.

Oczko

lewe oczko. żaden tam okrągły jubileusz. no, ale się pamięta. matka pamięta. jeszcze.

dobra okazja, żeby napisać coś o Franku. bo Franek się zmienia. pokrótce rzecz ujmując, robi się coraz większy gałganek :-)

rano Franio budzi się w dobrym nastroju. nie, nie może się obudzić tak ZWYCZAJNIE. Franio się budzi i od razu się wygłupia. podskakuje, wykrzykuje, uderza, macha nogą, puka... a wszystko to ma konkretną dynamikę, którą trudno oddać na piśmie. polega to gwałtownych... no właśnie - albo ruchach albo nagłych dźwiękach, czyli cisza, cisza i nagle au! leży spokojnie, leży i nagle gwałtownie przekręca głowę. często oczywiście to wszystko występuje naraz...

jak już się nagałgankuje w łóżku, schodzimy na dół i wtedy od rana rozlega się tu tuu! bo trzeba Wam wiedzieć, że Franio porzucił miłość do motorów na rzecz obsesji na punkcie pociągów... ma to swoje plusy, ponieważ dzięki temu znacząco poprawiła mu się motoryka mała w obrębie palca wskazującego - Franio obsesyjnie puka w iPad, wyszukując tam tu tuu, potem obsesyjnie zawodzi, bo tu tuu (tu tuuów?) jest zdecydowanie za mało jak na jego preferencje...
dzięki temu nowemu słowu Franek jeszcze inaczej gimnastykuje swój palec wskazujący: szybko odkrył, że można porzucić tuu i dzięki temu jasno wskazywać, gdzie się chce iść: tu!
miłość do pociągów pozwoliła też zdiagnozować jeszcze jedną właściwość Franka: z jej powodu często sobie podśpiewuję "Jedzie pociąg z daleka" i... okazuje się, że Franek też sobie podśpiewuje! jest to do tego stopnia ewidentne, że nawet Kubuś zauważył: mamo! on śpiewa "konduktorze łaskawy"! oby mu tak zostało... tzn. nie! niech się rozwinie!

a propos rozwoju, to rozwija się oczywiście mowa. to pewnie nieco ułatwi kilka spraw, ale nie potrafię przy tym zapomnieć, że jednocześnie coś nieodwracalnie przeminie... potakiwanie Franka... nikt nie potakuje tak sugestywnie jak on! trzeba uważać, żeby nie stał zbyt blisko wysokiego blatu, bo gotów sobie zęby powybijać albo nos rozbić. "nie" też jest kategoryczne, ale takie bardziej pojedyncze...
Franek potrafi ładnie naśladować brzmienie różnych wyrazów, ale żeby mówił, to raczej nie. mimo tego, że niektóre głoski potrafi wymawiać bardzo wyraźnie, nie tworzy własnych słów, jak czegoś nie umie powiedzieć, to nie mówi. na szczęście nie nauczył się mówić "nie", za to coraz częściej pojawia się "tak", zamiast rzeczonego potakiwania.

co Franek jeszcze umie i lubi? pozostaje pasjonatem hulajnogi w wersji jeździkowej, uwielbia też konstruować z lego duplo. możliwość połączenia samochodzika duplo z przyczepką i ustawienia na tym chybotliwej konstrukcji sięgającej nieba to to, co najbardziej mu odpowiada. ja przy tym przeżywam katusze, a jak już je przeżyję, to sporo się uczę o rozwoju. otóż: katusze przeżywam, kiedy on ustawia klocki w bardzo ryzykownych miejscach, nadbudowuje jakiś ostatni rząd czegoś, tworzy konstrukcje znacząco wystające poza obrys podstawy i... to wszystko robi wcześniej czy później łubudu! ja przecież WIEM, że zrobi! uff! męczące... lepiej nie patrzeć.
jak konstrukcja zbyt często robi łubudu, Franek się wkurza. krzyczy wtedy ze złości. ja chciałabym wtedy pomóc mojemu małemu dzidziusiowi i wyręczyć go w trudach. no, wtedy dopiero dzidziuś się wydziera... nauczyłam się więc, że jak dziecko coś lubi, to nie potrzebuje tzw. zewnętrznych wzmocnień. mamusia nie musi bić braw i wykonywać tańca radości. dziecko ma wewnętrzną potrzebę stworzenia czegoś i z tegoż wnętrza płynie potem satysfakcja, że tego dokonało. a wrzaski podczas nieudanych prób są tylko próbą rozładowania napięcia wynikającego z frustracji, a nie prośbą o pomoc. ba! nie są w ogóle krzykiem adresowanym do mnie! wtrącanie się jest niewskazane.

Franio w ogóle ma swoje zdanie na różne sprawy i kiedy ktoś ma odmienne, potrafi to wyrazić :-) kiedy to jest Kuba, często kończy się rzucaniem przedmiotów. przez co czeka mnie ucywilizowanie Franka. myślałam, że Franek w grupę wejdzie jak w masło, tymczasem w końcu zarejestrowałam, że on nie jest zainteresowany przebywaniem w grupie! co więcej: ten hultaj jest nieśmiały! przed nami więc zimowe wyjścia tu i tam, żeby chłopak miał szansę pobyć sobie z obcymi dziećmi.

ma szansę być lubiany, bo przy całym swoim gałgańskim charakterze ma coś, co mnie rozczula: Franek się dzieli. niezależnie od tego czy Kuba jest, czy akurat nie ma go w domu, Franio wydziera się "Ała!!" (Kuba), kiedy znajdzie lub dostanie coś dobrego. dostał coś słodkiego? Ała! dostał lody? wskazuje na krzesełko Kuby i Ała! znalazł dwie suche bułki? Ała! inne dzieci też częstuje, o ile się nie wstydzi. dzieli się oczywiście z rodzicami i z Babcią i z Dziadkiem.

naśladuje Kubę we wszystkim. do niedawna myślałam, że w tej nauce przez naśladownictwo chodzi o to, że dziecko robi z grubsza to, co starsze rodzeństwo. nie, w przypadku Franka chodzi o robienie DOKŁADNIE tego samego, co starsze rodzeństwo. jak Kuba wymyśli jakąś zabawę, Franek, robi to samo, poruszając się dokładnie tą samą trasą. jak Kuba się przewróci, Franek nie omieszka się przewrócić w tym samym miejscu. tylko jak Kuba myje zęby, Franek jakoś nie chce... no i nie myje zębów...

Franek jest innowacyjny. nie robi tak, jak by to wyglądało, że powinno być, tylko jakoś inaczej. konik do bujania? usiądę na nim tyłem. quad dla dzieci? stanę sobie na nim. miska? trzeba ją koniecznie odwrócić i na nią wejść.  wiem, wszystkie dzieci tak robią. może tu chodzi o częstotliwość? a może o towarzyszącą temu minę? nie wiem. przekora i pomysłowość czają się w tych oczach...
no i smaki. też nie mogą być zwyczajne. przysmak Franka? chrupki ryżowe z wasabi. zdarza mu się po jakiejś rozpłakać, po czym... sięga po następną. po prostu lubi wyraziście.

a na koniec dnia idzie spać. i tu powtarza się poranny cyrk. tylko pokrzykiwania są głośniejsze, jeśli akurat są. Franek często eksperymentuje z dźwiękiem: krzyczy najgłośniej jak potrafi, a przy tym zatyka sobie uszy albo krzyczy w poduszkę, albo szepcze a potem wykrzykuje. przechodzi przeze mnie ok. 50 razy. kładzie się w odwrotną stronę niż ja. kładzie się w poprzek. kładzie się na mnie. siada na mnie okrakiem i zjeżdża ze mnie na bok. powtarza to dwadzieścia razy. puka głową w drewnianą ściankę/zagłówek łóżka. wyciera sobie nos chusteczką. nie da się tego wszystkiego opowiedzieć...
to były zdjęcia z zaskoczenia, a potem poprosiłam Franka, żeby mi zapozował:
nie mogę się oprzeć, żeby nie...
to oczywiście Starszy, kiedy był nieco młodszy niż Młodszy teraz.

ale powróćmy do właściwego obiektu. bardzo aktualne zdjęcia z dziś: