środa, 30 września 2009

Środa - dzień spotkań

dziś narodziła nam się nowa świecka tradycja. zgodnie z nią środy przestają być zwykłym dniem przedszkolnym, a stają się dniem towarzyskich spotkań. głównie mamy. ale Kubusia też.
pierwsze spotkanie wyglądało tak:
ta księżniczka to oczywiście piękna Helena, jeśli ktoś jeszcze nie poznaje :-)
tu przygotowania do posiłku. i pierwsze zaczepki. szybko!
czworo oczu wpatrzonych w Kasię:
ostrożna przymiarka...oswajanie zwierza...i.. klasyczne patataj! tzn. bujubuj raczej...
a tu już na placu zabaw. Kuba pokazuje, jak robi Lew, Kasia się przestrasza (?), a Lena zachowuje zimną krew. jak ją znam, to się uczy
a to ewenement placozabawowy: instrumenty muzyczne! Kuba gra na czymś:
na czymś jeszcze innym:
a Hela na trójkącie:
a tu oboje poznają ten pierwszy instrument (jaki?):
spotkanie zaliczam do wielce udanych! gadałyśmy ze cztery godziny, w tym ROZMAWIAŁYŚMY ze trzy!! dawno już tyle nie rozmawiałam!


aha, w knajpie z cytatami na ścianach Kasia zrobiła jakieś mało ostre zdjęcie obejmujące napis: "być szalonym przy zdrowych zmysłach"... zastanawiam się, czy to się aby nie odnosi do naszej sytuacji macierzyńskiej... a może jest dokładnie odwrotnie? bo te zdrowe zmysły jakoś mi się nie zgadzają...

wtorek, 29 września 2009

Nowe asany :-)

to Kubuś ze swoją ukochaną przyjaciółką. miłują się z wzajemnością, choć czasem jest to miłość naznaczona nie tyle może bólem, co strachem. obustronnym. dziś Kubuś groził Stefce pasem, co przestraszało ją potwornie i tak nad nią górował całe przedpołudnie. swoją drogą: skąd ten pas?? Tata? przedszkole? muszę to zbadać...
po kilku wejściach i zejściach na i ze swojego krzesełka, Kubuś dobrał się do wózka:
kolejne etapy:
a tu już schodzi. zobaczcie, gdzie ma nogę. ech, zazdroszczę tej gibkości...
a tu sam sobie wniósł do wózka fragment pociągu i tam się nim bawił:
a tu kolejna odsłona siedzenia. tym razem ze swoim ukochanym misiem. scena powtarzalna, ciepła, domowa, absolutnie mnie rozczulająca...
o przedszkolu już nawet nie piszę, bo to rutyna :-) zostaje, bawi się, jest uwielbiany :-)

Grudziądz

dzięki wyjazdowej pracy Taty, a głównie jednak dzięki uprzejmości i gościnności mamy niejakiego Tomika (Taty zapewne też, ale tego nie mieliśmy przyjemności poznać), udaliśmy się na weekend do Grudziądza.
zanim o mieście, to nieco o Kubusiu w podróży.
otóż Kubuś po raz kolejny ujawnił swą anielską naturę i... spał, spał, spał... a jak się budził, to grzecznie spacerował i zabawiał wszelkie napotkane osobniki. byliśmy naprawdę zachwyceni, że pomimo nietypowej pory rozpoczęcia podróży, korków itd. Kubuś niczego nie utrudniał.
poniżej zdjęcia z postoju na stacji benzynowej:
tak dużego traktora Kubuś się trochę bał, a ja byłam pod wrażeniem wypasionego wyposażenia (radyjko, klima, roleta przeciwsłoneczna...)
w minionych dniach nie robiłam Kubusiowi żadnych zbliżeń, ponieważ po bliskim spotkaniu z komarem wyglądał naprawdę okropnie. ukąszony mniej więcej w kość policzkową, następnego dnia zapuchł nawet na górnej powiece! w ruch poszły leki antyhistaminowe, a nawet maść sterydowa, ale to nie bardzo pomagało. dopiero trzeciego dnia było lepiej. na zdjęciach z Grudziądza będziecie mogli zobaczyć małą pozostałość tego stanu rzeczy.

ale zanim o Kubusiu w Grudziądzu, słów parę o samym mieście.
Grudziądz to miasto znane w świecie, a nam znane jakby mniej:teraz może znane nieco bardziej, po tym jak Andrzej Wajda nakręcił tam poruszający "Tatarak"to miasto ze słynnym (w pewnych kręgach) Rowem Hermana, który do tej pory lokowałam gdzieś koło Rowu Mariańskiego...
to miasto, które wygląda tak:
ale też tak:zaskoczyło mnie, że nie mam żadnego zdjęcia grudziądzkiego tramwaju, ale to dlatego, że każdy z Kubusiem entuzjastycznie podziwialiśmy. są naprawdę z innej bajki. same tory tramwajowe są w tym mieście niesamowite! na małych uliczkach Starówki, zawijają w prawo i w lewo, pną się pod górę, zjeżdżają w dół... tramwaje malutkie, kompaktowe, ciche. cudne!
jak będziecie jechać do Gdańska z Warszawy, możecie tam zajrzeć. niekoniecznie na posiłek, ale dla widoku na skarpę.

ale ale! to nie jest blog krajoznawczy!
przechodzę zatem do Kubusia.
Kubuś w Grudziądzu wyglądał tak:i tak:nasz pobyt w Grudziądzu rozpoczął się miłym spotkaniem. na Wzgórzu Zamkowym trzej chłopcy o wyglądzie niezłych urwisów zbierali kasztany, przyspieszając ich spadanie patykami rzucanymi w koronę drzewa. przyglądaliśmy się temu z uwagą, a kiedy chłopcy nas spostrzegli, natychmiast zaczęli obdarowywać Kubusia kasztanami. biedny, nie miał już jak ich brać, bo rączki miał zajęte pierwszymi dwoma, ale wtedy po prostu wsypywali mu je do wózka. już już miałam zrobić im zdjęcie z Kubusiem, kiedy chłopcy z krzykiem uciekli, bo zza rogu wybiegł Eryk. Eryk miał lat na oko cztery i w ogóle nie wyglądał strasznie, ale może miał coś przerażającego w osobowości...
echo tej przygody powracało do nas przez cały dzień:potem poszliśmy na Rynek. nie jest to może miejsce najbardziej przyjazne dzieciom, a zwłaszcza ich czystym rączkom, ale przecież gdzieś Kubuś musiał rozprostować nogi...
nie na długo jednak, bo Kuba ostatnio fascynuje się siedzeniem. siedzeniem takim, jak dorośli. właściwie w takim samym stopniu siedzeniem, co siadaniem. zatem usiadł:
obok stał wspaniały sprzęt. nie uwierzylibyście: Kubuś przeszedł POD nim! tego nie mam na zdjęciu...
a tu wieczór z Tatą:
w niedzielę pogoda wręcz zmuszała do spędzania czasu nad Wisłą:
Kubuś już bardzo ładnie kuca i ta jego pozycja niesamowicie mnie rozczula:
chyba właśnie zarejestrował, że obok jest rzeka
a wiatr straszny! czapki zwiewał z głów :-)
a tu kolejny posiłek w restauracji. zjadłam z nim dwa obiady w restauracji i tam też przejawiła się jego anielska natura. ja po prostu te obiady zjadłam. a on siedział obok i albo się bawił albo też coś jadł. dopiero przy kawie biegałam za nim między stolikami, dzięki czemu poznałam wiele nowych osób :-)
całe to anielstwo Kubusia sprawiło, że uznałam, iż należy mu się nagroda. zamiast zwiedzać, poszliśmy do sali zabaw.
widzicie te oczy?
różowy to też kolor, prawda?po raz pierwszy ujawniło się militarne zainteresowanie Kubusia
no i pobrał pierwszą lekcję życia w rodziniebardzo jest pojętnym uczniem:
no i strasznie od tego wydoroślał, sami zobaczcie:
bardzo dziękujemy Bognie za noclegi i wskazówki!