wtorek, 25 maja 2010

Marketing

uważam, że karmienie piersią jest przereklamowane.
jeszcze długo zanim zaszłam w ciążę, doskonale wiedziałam, że dzięki karmieniu piersią dziecko - moje i każde inne - zyska niebywałą odporność, a ponadto uniknie wszelkich uciążliwych alergii (a już na pewno, jeśli karmiąc, będę na diecie!).
do budowania wspaniałej relacji się nie wtrącam, choć jestem przekonania, że cudowną więź z dzieckiem matka może zbudować, karmiąc je butelką ze smoczkiem, łyżeczką, strzykawką, palcem, czy nawet przez sondę.

co zaś do dwóch pierwszych argumentów, proszę mnie nie przekonywać, co by było gdyby...
może raczej czas dawać matkom wybór i rzetelną informację??


ps. osobiście uważam, że karmienie piersią jest super. przede wszystkim super wygodne

Anioł


no i cóż tu dodać??

Zawirowania czasu

już niedługo urodziny Kubusia (za dwa miesiące!), jeszcze wcześniej Dzień Dziecka, więc czas już na prezenty! i tak oto Kubuś stał się posiadaczem nowego pojazdu:pojazd - jak widać - przybył w komplecie z gorliwą nauczycielką, która nie opuszcza żadnej okazji, aby coś udoskonalić, coś podpowiedzieć, coś wskazać...
(próbowałam nagrać filmik, ale na pierwszym planie ciągle była kwiecista spódnica...)

wobec tak intensywnej edukacji Kubuś troszkę odpuścił...

piątek, 21 maja 2010

Jesteśmy nieprzemakalni, jesteśmy...

Następnego dnia po tym, jak Kuba fizycznie wyraził zainteresowanie przebywaniem w kałużach, został wyposażony w zestaw (no, na razie w pół zestawu) wodoodporny i jak tylko nadarzyła się okazja, zaczął odbywać swój marsz. marsz odbywał się w te i nazad przez wiele wiele minut finał marszu nie pozwala mi dokończyć tytułowego cytatu, jako że obawiam się, iż mogłoby to być grube przekłamanie*. kiedy odwróciłam się na moment, spostrzegłam po chwili moje dziecko leżące w kałuży na brzuchu i degustujące wodę z kałuży...

*oczywiście przekłamaniem byłoby w warunkach, w jakich żyjemy, czyli zdecydowanego braku niedoboru wody, czy też - inaczej rzecz ujmując - stanowczego jej nadmiaru

Kryzys

czasem miewam kryzys. ostatnio rzadko, ale się zdarza.
wczoraj moja odporność na powtarzalność była wyjątkowo niska...

Mamo, simak!
Simak, mamo!
Simak!
Simak!
Mamo, simak!
Tu jest simak, mamo!
Simak, mamo!
(…)
Tak, synku, tu jest ślimak!

Idzie, mamo!
Idzie!
Idzie simak!
Mamo, idzie!
Idzie simak, mamo!
Simak idzie!
Idzie, mamo!
(…)
Tak, ślimak idzie, synku!

Nie idzie!
Nie idzie!
Stoi!
Simak stoi!
Stoi, mamo!
Stoi simak!
Simak stoi!
Stoi, mamo!
Mamusiu, simak stoi!
Nie idzie!
(…)
Tak, ślimak już nie idzie. Stoi.

Nie ma simaka, mamo!
Nie ma simaka!
Mamusiu, nie ma simaka!
Uciek!
Mamo, simak uciek!
Uciek simak!
(…)
Tak, synku! Wziął nogi za pas i uciekł!

dobrze, że to tylko pismo i nie słychać tonu głosu. a właściwie tonów. głosów.
entuzjastyczny, radosny wysoki głosik i sączący się przez zęby znacznie niższy głos.

uwielbiam to, że mój kochany synek tak wcześnie tak pięknie mówi. wczoraj traciłam cierpliwość już przy ósmym powtórzeniu... na szczęście jedno z drugim nie stoi w sprzeczności...

środa, 19 maja 2010

Założenia...

przypuszczam, że więcej mam ma tak jak ja. bo dla mnie to najgorzej nastawić się, że jakoś będzie... tak jak dziś: jak Kubuś uśnie, to ja: upiorę, uprasuję, ugotuję i inne czynności na u i nie tylko... a co Kubuś na to? nie zasnął. wcale.

no więc, skoro napisałam o tym, jak pięknie jeździ na hulajnodze, pomyślałam, że podjedziemy (tzn. on podjedzie) do kiosku po gazetę.
no i pojechaliśmy:po drodze były taczki
oraz jakieś koło w chodniku
trzeba było znieść hulajnogę z krawężnika
i już można było zmierzać w kierunku kiosku
gdy nagle...
trzeba było wspiąć się na krawężnik
zjechać z niewielkiej górki
(a właściwie sprowadzić hulajnogę)
a potem... obok kiosku był sklep spożywczy...
no i idealne miejsce do przycupnięcia z bułą
zresztą inne było równie dobre

nie miałam wystarczająco wielu rąk, żeby zrobić zdjęcie obrazujące, jak idę z Kubą, hulajnogą, gazetą i aparatem w dłoniach (i na szyi). a miało być szybko i lekko...

Duży

Kubuś ostatnio się zmienił.
nie chce używać śliniaka, ale za to...nosi bokserki!
wygląda... no, już nie słodko :-) męsko chyba...

a co do hulajnogi, to ostatnio po raz pierwszy udał się z nami na spacer z psem na hulajnodze właśnie. nic nie opóźniał, raczej trzeba było go gonić. to też zmiana.

wtorek, 18 maja 2010

Loooooongiem

tak, Kubuś zniknął z sieci na długi czas, ale były ku temu powody.
najpierw, a było to dawno dawno temu, był chory. chorował porządnie przez 6 dni.
w tym czasie maksimum jego aktywności wyglądało tak:
powyższe zdjęcie dobrze oddaje poziom jego energii w tym czasie - jak już się go posadziło, to siedział chwilę i był w stanie ruszać jedną ręką naraz. druga leżała bezczynnie. te wieże z klocków oczywiście ustawił Tata - Kubie nie chciało się nawet ich przewracać.
już szybciej przewracał się sam...

w niedzielę wydobrzał i zaczął oddawać się swoim ulubionym aktywnościom:
a poziom bladości? proszę bardzo:
oczy podkrążone, ale energia już większa. i urok osobisty też :-)
z dnia na dzień było coraz lepiej
zabawy domowe zmieniły swój charakter. Kuba bawi się sam, najczęściej pojazdami wszelkiej maści i wielkości, a efektem zabaw jest kolejka albo rządek. tu akurat to pierwsze:
ten akurat ciąg zajmuje mało miejsca, ale ten złożony z rowerka, samochodu, hulajnogi i krowy nie zmieściłby się w niejednym mieszkaniu.

a co było potem? potem wirus przeszedł na mamę. tu akurat zdjęć na szczęście nie posiadam.
w trakcie maminego chorowania przyjechali znamienici goście:wraz z nimi przybyło sporo zapomnianych sprzętów, które zachwycały Kubusia swoją obecnością:
na początku sporo też spacerowaliśmy, z czego największa przyjemność miał Kubuś:
chociaż... kto wie, czy akurat on??
Kubuś nie dał się zainspirować swojej starszej koleżance i spać nie chciał ani trochę
może i słusznie? można się było oddawać różnym przyjemnym czynnościom:
takim jak opieka nad Maksem
maksem trzeba było się zajmować często, bo...wirus niestety dopadł Tosię :-((
Kubuś szybko zauważył, że to stwarza mu duże pole do popisu
przez dwa dni był dla Maksa numerem jeden
na szczęście trzeciego dnia Tosia poczuła się lepiej i można było się integrować:choć czasami lepiej było osobno :-)
a zaraz potem skończyły się wakacje naszych gości :-( i tyle było tej wspólnej radości :-((

kiedy pojechali, Kuba przemawiał:
Tosiu, nie jeć!
Tosiu, wracaj!
Izo, wracaj!
Bujku, wracaj!
Nie ma Maksia! Maksiu, oć!

było mu naprawdę smutno, a mnie... szkoda gadać! pożegnania nie są fajne :-(