Wyznanie

muszę się do czegoś przyznać.
fajnie jest być mamą zaangażowaną, aktywną, przyzwalającą, mobilizującą i inspirującą. staram się doskoczyć do tego ideału. w ramach doskakiwania kupiłam Kubie plastelinę, aby pomóc mu rozwinąć jego potencjał twórczy.
i teraz tytułowe wyznanie:
NIENAWIDZĘ PLASTELINY!!!
przy plastelinie sentencja "brudne dziecko to szczęśliwie dziecko" przekształca mi się w "brudne dziecko to nieszczęśliwa mama" :-))
u nas tak się akurat złożyło, że Kuba wyjął tę podle tłustą plastelinę dwa razy: raz, kiedy akurat wszystko było cudownie posprzątane, a podłoga umyta, a dugi raz, kiedy wszystko było cudownie posprzątane, a podłoga umyta...

kredki, flamastry, farby, pastele, masa solna - proszę bardzo. plastelinie mówię stanowcze NIE!
postanowiłam wyrzucić plastelinę, teraz będę pracować nad realizacją tego postanowienia. trzymajcie kciuki!

ps. po chwili:
wykrakałam. kiedy pisałam powyższe, Kuba zamalowywał kolejne powierzchnie pastelami. po co? bo mama tak ładnie posprzątała po plastelinie, że on już nie miał co ścierać gąbeczką, a bardzo chciał. ale...
- Mama, nie ścierza się!
- No, nie ścierza się. Nie bierz tego ręczniczka, nim też się nie zetrze.
- Ścierza się, mamo! Ścierza się!
- ...

teraz usiadłam z Franiem tak, że nie widzę, co robi. ciekawe...