matka to zobaczyła i pomyślała sobie: oho, człowiek nie kształcony metodą Montessori, nie ma pojęcia, że pisze się od lewej do prawej i jak już się tak zacznie, to raczej się tego trzyma. trzeba się wziąć do roboty!
i wzięła się:
wzięli się z wieczora, a z rana do zabawy powrócili:
matka sobie pomyślała, że jak oni tacy zaangażowani, to trzeba im odpłacić pięknym za nadobne i wytworzyła:
[zdjęcie powyższe publikuję z myślą o przyszłości. chcę, żeby moje dzieci po latach doceniły, jak się dla nich przed laty poświęcałam. bo tym razem chyba po raz pierwszy było to poświęcenie :) dlaczego? za jakieś 15-20 lat już dobrze będą wiedziały, dlaczego.]
potem rozentuzjazmowana, zaangażowana matka przeszła do dalszych działań (niczym Czarna Ręka):
z entuzjazmem podeszli do obiadu:
potem poszło z górki. najpierw Franio nie usnął w porze spania. potem okazało się, że strasznie swędzi go pupsko, na którym ma wysypkę (nowe pieluszki). biegał więc nagusem. Kuba strasznie się rozkaszlał. Franek zrobił kupę. niestety na dywan. jakoś tak ok. 16ej poczułam się jak koń w kieracie. nie wiedzieć, czemu. całe moje przedpołudniowe zaangażowanie nieco zmieniło charakter. zorientowałam się, że jak angażuję w chłopców całą uwagę i energię, oczekuję też spokojnego czasu dla siebie w ciągu dnia. kiedy Franio nie zasnął, poczułam jak siada mi energia. na szczęście samo to odkrycie nieco mi jej dodało.
z powodu kaszlu Kuby i niespania Frania postanowiłam nie pojechać na urodziny kolegi Kuby i zagoniłam dzieci do kolejnych działań. najpierw sprawdzili w misce z wodą, co pływa, a co nie, a później wróciliśmy do Montessori (wedle własnego pomysłu):
czekam na wiosnę.
(wiosną będę czekała na jesień)
ps. inspiracje działań: Jedna Taka z Zastrzeżonym Blogiem oraz pomyskowo
1 komentarz:
Świetnie!
Właśnie spapugowaliśmy :)
Prześlij komentarz